En nu?

Een van de belangrijkste doelstellingen van kunst is om de wereld in een beeld te vangen. Het enige wat de kunstenaar (van Eeden) lijkt voort te drijven, is zijn behoefte om alles wat hij onder ogen krijgt, in zijn tekeningen te registreren en als beeldenuniversum te herscheppen-Stephan Berg

(Uit: N50 51 40.9, E3 24 1.3  Tales of murder and violence  Marcel van Eeden)

Terug uit Lichtenvoorde weet ik in mijn eigen atelier de draad even niet op te pakken. Vaak begin ik dan met lezen en docu’s kijken. Ik vind het altijd zo fijn om te lezen hoe vaak derden zo treffend “dingen” weten te duiden over het beschreven werk.

Zelf vind ik het schrijven maar een geworstel. Ik ben deze blog begonnen, omdat ik vind dat ik als docent en beeldend kunstenaar mij hierin zou moeten bekwamen, maar het feit blijft; het rolt me niet uit de pen.

Het moeilijke aan het zelf schrijven over mijn werk vind ik , dat  alles wat je schrijft ook meteen tekort schiet.
Daar waar de linker hersenhelft vooral gericht is op logica en het analytisch vermogen, is  de rechter hersenhelft vooral goed in het allesomvattende plaatje. Dit allesomvattende plaatje is in mijn hoofd altijd heel logisch, maar om het  begrijpelijk en compleet uit te leggen aan de linker hersenhelften onder ons  is gewoonweg niet te doen. De uitspraak ” Een beeld zegt meer dan 1000 woorden” mag dan een cliche zijn, er zit een ook een onomkeerbare waarheid in.  

Een andere reden waarom ik vind dat mijn schrijven tekort schiet is, omdat als je iets opschrijft het vast lijkt te liggen Met veel moeite formuleer ik soms een uitspraak over m’n werk om vervolgens tot de conclusie te komen dat het na een week alweer achterhaald is. Mijn eigen uitspraken en conclusies zijn  vaak te makkelijk, te plat en te voor de hand liggend.
Het betekent twee dingen; dat ik geen analyticus en/of filosoof ben en dus eigenlijk de taak van het schrijven aan een ander moet overlaten.
Het betekent echter ook dat ik  constant bezig ben en mezelf dwing om te blijven onderzoeken, wat, denk ik, een goede grondhouding is voor het kunstenaarschap.

Ok genoeg over waarom ik het allemaal zo lastig vind en over tot de kern van de zaak. Waar ben ik nu allemaal mee bezig?

Mijn tekeningen van de laatste twee jaar gaan over mijn eigen leven. Het leven van alledag . Zie het als een soort dagboek in beeld. Het zijn beschouwingen van mijn eigen dagelijkse leven

Beschouwingen over dingen die ik meemaak of onderweg zie. Vaak met een cynische, humorvolle, dromerige en vaak ook sombere ondertoon. Een regel die ik mij hierbij opleg is dat wat ik teken uit mijn eigen leven moet komen en geen plaatjes van internet, oid mag aanwenden. Verder probeer ik in het tekenen een middenweg te vinden tussen het registreren en de gevoelsmatige factor. Als het mij letterlijk om het registreren zou gaan, zou een foto kunnen volstaan. Ik kies voor een tekening omdat dat handschrift met zich meebrengt en daarmee iets persoonlijks toevoegt aan mijn beeld. Het handschrift dat ik gebruik is vaak heel fijntjes en beheerst. Het lijkt wel alsof ik die beheerste behandeling van het materiaal aangrijp om beter grip te krijgen op het onderwerp. Als daarbij de focus teveel komt te liggen op het precies vatten van de vorm leidt dat onherroepelijk tot een te stijf gebreide trui maar als ik het “goed” aanpak is het ineens een heel fijntjes gebreide trui.
De tekening is misschien wel een persoonlijke registratie.
Als ik naar mijn tekeningen door de jaren heen kijk ben ik zowel in onderwerp en manier van tekenen veel meer terug gegaan naar de basis. Geen opsmuk of onnodige extra’s. Maar heeft deze strenge houding er ook niet toe geleid dat mijn onderzoeksveld te smal is geworden? Zijn de beelden die het oplevert nog wel krachtig genoeg ?

De laatste tijd maak ik weer collages . De collage als fragmentarische blik, waarbij figuratieve elementen gecombineerd worden met non figuratieve. Deze combinatie van figuratief en non figuratief stelt me in staat om een andere gevoelsmatige laag aan mijn werk toe te voegen. Het gebruik van non figuratieve elementen wil ik de komende tijd nader gaan onderzoeken.
Wat levert het op naast/in mijn figuratieve tekeningen, in hoeverre heb ik die figuratie nodig? En in hoeverre heb ik de tekening nodig, of volstaan andere technieken ook?

Een kunstwerk heeft de mogelijkheid “direct” bij je binnen te komen door optimaal gebruik te maken van  de samenhang tussen oog en ziel.  Ze raken de beschouwer in het hart ongeacht de afbeelding/uitbeelding . (Longing-Arno Kramer, tekeningen)